Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης. Της ασταμάτητης οθόνης. Των scroll, των reels, των like χωρίς ουσία.

Ζούμε σε έναν κόσμο που τα δώρα γίνονται links, και τα συναισθήματα emojis.Που η λέξη “μοναδικό” έχει χάσει το νόημά της από την κατάχρηση.

Μέσα σε αυτή τη θορυβώδη ψηφιακή ανουσία, ένα παραμύθι ανασαίνει σαν ψίθυρος. Και έρχεται να θυμίσει τι είναι πραγματικά πολύτιμο.

Ένα παραμύθι δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι πράξη αγάπης.

Όταν γράφεις ένα παραμύθι για ένα παιδί, δεν του κάνεις απλώς ένα δώρο. Του αφιερώνεις χρόνο. Σκέψη. Συναισθήματα. Παρατήρηση. Φροντίδα.

Δεν του αγοράζεις κάτι. Του δίνεις κάτι από εσένα.

Στην εποχή του copy-paste, το “χειροποίητο” έχει αξία

Μπορείς να αγοράσεις 10 πανομοιότυπα δώρα από ένα e-shop σε 3 λεπτά. Αλλά ένα παραμύθι γραμμένο για το δικό του όνομα, την ηλικία του, τις μικρές του συνήθειες; Αυτό δεν υπάρχει αλλού. Δεν υπάρχει “δεύτερο”.

Και το παιδί το καταλαβαίνει. Νιώθει ότι αυτό το παραμύθι είναι δικό του. Όχι γιατί του το είπαν. Αλλά γιατί του το αφηγήθηκαν με αγάπη.

Δώρο είναι ό,τι αφήνει ανάμνηση – όχι εντύπωση

Σήμερα τα παιδιά παίρνουν παιχνίδια που σπάνε πριν τα βαρεθούν. Αλλά θυμούνται εκείνο το παραμύθι που άκουσαν από τον μπαμπά. Ή εκείνη την ιστορία που διάβασε ο παππούς πριν τον ύπνο. Θυμούνται πώς ένιωσαν. Όχι τι κράτησαν στα χέρια.

Το παραμύθι, λοιπόν, δεν είναι απλώς ένα αντικείμενο. Είναι ένα δώρο που μένει μέσα τους.

Μέσα στην ταχύτητα, το παραμύθι επιλέγει να σταματήσει.

Να ακούσει. Να δει το παιδί πραγματικά. Να το πιάσει από το χέρι και να το πάει μια βόλτα στον εαυτό του.

Και εσύ που το επιλέγεις ως δώρο, δεν είσαι “παλιομοδίτης”. Είσαι σύγχρονος με την καρδιά σου. Και σοφός με τον χρόνο σου.

Κλείνοντας...

Στην εποχή της ψηφιακής ανουσίας, δώσε στο παιδί κάτι αληθινό. Όχι φανταχτερό.

Ένα παραμύθι. Μια αφήγηση. Ένα "σ’ αγαπώ" σε λέξεις. Μια μνήμη που δεν θα ξεχάσει ποτέ.