Ένα παραμύθι, στα μάτια ενός παιδιού, δεν είναι απλώς λέξεις.

Είναι φωνές. Παύσεις. Αγκαλιές.

Είναι η ματιά του ανθρώπου που το διαβάζει. 

Είναι ο τρόπος που λυγίζει η φωνή στην αγωνία και ανεβαίνει σαν καρουζέλ στη χαρά.

Για ένα παιδί, το πώς του παραμυθιού, είναι πολλές φορές πιο σημαντικό από το τι.

1. Η ανάγνωση είναι σχέση – όχι εκφώνηση

Δεν διαβάζουμε ένα παραμύθι στο παιδί. Διαβάζουμε μαζί του. Κάθε φράση που τονίζεις, κάθε βλέμμα που του ρίχνεις, κάθε γέλιο που αφήνεις να ακουστεί – όλα είναι μια γέφυρα επικοινωνίας.

Το παιδί νιώθει: “Η μαμά (ή η γιαγιά, ο νονός...) είναι εδώ. Είναι παρών. Είναι μαζί μου σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι.”

2. Ο τόνος χτίζει συναίσθημα – όχι απλώς νόημα

Μπορεί η πρόταση να λέει: “Ο μικρός Λέων κατάλαβε ότι το να μοιράζεσαι είναι κάτι καλό.” 

Αλλά όταν το πεις με φωνή που ζεσταίνει, το παιδί καταλαβαίνει και κάτι πολύ περισσότερο: Καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι συμβουλή. Είναι αλήθεια.

Η φωνή του γονιού είναι για το παιδί σαν το soundtrack της ζωής του. 

Αν το παραμύθι είναι το σενάριο, η φωνή είναι η μουσική που το απογειώνει.

3. Το παραμύθι είναι αφορμή για επαφή

Έχεις δει ποτέ το βλέμμα ενός παιδιού όταν κάθεσαι δίπλα του και του λες:

“Αυτό το παραμύθι είναι γραμμένο για σένα”; Δεν κοιτάει απλώς το βιβλίο. Σε κοιτάει. Γιατί καταλαβαίνει ότι εκείνη τη στιγμή, το παραμύθι είναι η αφορμή για να έρθεις κοντά του.

Και κάθε φορά που το διαβάζεις, το ίδιο παραμύθι, το παιδί το ακούει διαφορετικά – γιατί νιώθει διαφορετικά. Και κυρίως, νιώθει ότι είσαι εκεί.

4. Η ανάγνωση είναι το δώρο πίσω στο παραμύθι

Το παραμύθι είναι ένας μικρός θησαυρός λέξεων. 

Αλλά μένει βουβό, αν δεν του δώσεις φωνή. Η δική σου φωνή, το ζωντανεύει. Το δικό σου ύφος, του δίνει χρώμα. Όταν διαβάζεις, του χαρίζεις πνοή. Του δίνεις ζωή. 

Και του χαρίζεις το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις: τον χρόνο και την παρουσία σου.

Κλείνοντας...

Το παραμύθι είναι το σενάριο. Αλλά η παράσταση... είσαι εσύ.

Γι’ αυτό, όταν θα διαβάσεις το παραμύθι που γράφτηκε ειδικά για το παιδί σου, μην ανησυχείς αν θα το κάνεις "σωστά".

Αρκεί να το διαβάσεις με αγάπη. Γιατί στο τέλος, δεν θα θυμάται τι είπες...θα θυμάται πώς το ένιωσε.